A través d'un projecte de ràdio de dones joves gitanes del barri de la Mina, a " Voces gitanas" descobrim les seves inquietuds per a conciliar les transformacions socials i culturals amb la seva identitat gitana.
perdi outra partida, mas esse é um jogo que nao termina. levanto de novo e trato de esquecer minhas brumas num dia nublado. o trajeto com a bicicleta é menos agradável que antes, a vida está espalhada pela cidade, minha casa cheia de coisas ainda nao é minha, o trabalho espera sobre a mesa cheia de papéis, os livros da biblioteca ficaram empilhados por dois meses, e é hora de pagar a multa, que nesse caso é uma suspensao de saques por varios dias. ainda me faltam palavras e sobram sentimentos confundidos: medo e culpa. essa sou eu: uma menina mimada que sempre soube se virar no próprio caos? o segredo talvez seja nao querer entender tanto. sao coisas que simplesmente acontecem. e nao é hora de ficar parada.
sempre há algo a dizer. mas às vezes o gato come a língua até que as palavras escapam e atropelam a vida. e o mundo fica nublado e parado num bucle atormentado. aprendo a desentupir coisas sozinha, mas sozinha nao posso sentir minha alma. ignoro pistas importantes e me fixo em outras muito menos, e logo tenho que correr para me alcançar. recupero a minha voz, mas ainda soa rouca ao telefone. ainda se me escapam os pensamentos e a concentraçao. o cartaz no ônibus ainda nao me faz rir: mentes en blanco é o nome do filme.
boleros, rumbas, um pouco de pop e rock, bossa e jazz. a trilha sonora me confundiu.